بعد از نزدیک به چهل سال زندگی، بالا و پایین‌های سخت و نفس‌گیر، چالش‌های خیلی خیلی عجیب زندگی، و شب‌هایی که دوست نداشتم به صبح برسد، اشک‌های زیاد، تضرع و التماس به حضرت ربُ که "لطفاً اجازه بده کمی نفس بکشم!" و امتحان کردن راه‌های زیاد و جسورانه‌ای برای داشتن حال خوب، به جرأت می‌توانم بگویم که خواندن و تأمل در مسئله انسان کامل یکی از بهترین و سریع‌ترین و تضمینی‌ترین راه‌های دوام آوردن و حال خوب و گذران زندگی دنیا به سلامت‌ست...
لطفاً بخوانید و جستجو کنید و مطمئن باشید که خدا دهان باز را بی‌روزی نمی‌گذارد... از شهید مطهری شروع کنید و آقای طاهرزاده، بعد با فرمایشات جناب صدرا مست شوید و در دنیای جناب محی‌الدین عربی بمیرید... یکهو از جایی که نمی‌دانید، از استادی که نمی‌شناسید صوتی به دستتان می‌رسد که شبیه دیوانه‌ها می‌شوید، خدا را چه دیدید، شاید مرُدید/مُردیم* و من قتلته فعلیّ دیته! انتهای این راه مردن ست...انسان کامل شما را در خودش متوقف نمی‌کند... .
* به مثل گفته ام این را و اگرنه کرم او/ نکشد هیچ کسی را و زکشتن برهاند
حاشیه:
پسرک از هرکسی ناراحت می‌شود می‌پرسد" اصلاً خدا چرا فلانی را آفریده؟" و تا شب چندین دلیل می‌آورد تا خلقت فلانی را توجیه کند! تا دوباره بتواند با هم‌بازیش بازی کند! و ناخودآگاه یکی‌یکی صفات خوب را پشت هم ردیف می‌کند، انگار می‌داند از ذات حضرت حق جز خیر صادر نمی‌شود!
گاهی از خودم خسته می‌شوم، ناامید می‌شوم، بچه می‌شوم، می‌پرسم "اصلاً خدا چرا منو آفرید؟" و به خودم یادآوری می‌کنم که از خیر محض جز خیر صادر نمی‌شود!...
پارسال برای اولین‌بار رفتم دندان‌پزشکی. دندانی که به ظاهر سالم بود ولی از درون پوسیده بود... تمام مدت عصب‌کشی غصه دندانم را خوردم...شبیه یک عزیز دم احتضار باهاش خداحافظی کرذم... ازش تشکر کردم بابت سال‌ها زحمتش... توی ذهنم این بیت از رودکی که پیچید، اشکهام می‌ریخت...