بسا حسرت‌ها...

داشتیم از پیاده‌روی برمی‌گشتیم. گفت" مامان! بریم پارکی که حوض داره". دور بود و من واقعاً وقت و حوصله‌ش رو نداشتم. گفتم "می‌شه بریم همین پارک روبرو و در عوض به‌جای نیم ساعت، چهل دقیقه بازی کنی؟ یک ربع بیشتر"... کمی فکر کرد و قبول کرد....

برگشتنی بعد از اینکه چند دقیقه ساکت بود گفت" فکر می‌کنم اشتباه کردم. نباید قبول می‌کردم. چون پارکی که حوض داشت، سرسره‌هاش بزرگتر بود. تازه می‌تونستم به گلمم سر بزنم"... و تا شب ده‌بار برای پدر و عمه‌ش تعریف کرد که اشتباه کرده و باید بیشتر فکر می‌کرده!...

 

حواشی:

1. به حرف‌های پسرم فکر می‌کردم... به اینکه "وَ شَرَوهُ بِثمنٍ بَخسٍ دَراهمَ مَعدودَه"¹... به حسرت‌های ابدی... به انتخاب‌های بی‌ثمر و کم...

2. ایام امتحانات، -امتحانات تمام نشدنی-! و مادرِ تمام‌وقت بودن و کار و.... 

 

...............

¹سوره یوسف/آیه20 .... و او را به بهای ناچیزی چند درهم فروختند.

قسم به روز سخت انتقام

یک روز فهمیدم که دیگر هیچ وقت آدم سابق نمی‌شوم... یک روزی میانه همه‌گیری کرونا که قرنطینه بود... بعد از تحمل غم سنگین نداشتن سردار شهید... بعد از اینکه دیدم به جای دغدغه‌های خودم، دارم سر سفره غذا غم کسانی را می‌خورم که در روزهای کرونا کار نداشتند، دغدغه نان داشتند... وقتی که فهمیدم انگار مادر تمام بچه‌های روی زمینم...بچه‌های یک ماهه تا 50 ساله!... زندگی بعد از این مرحله دیگر هیچ‌وقت روی خوشی برای آدم ندارد...

و غزه...غزه...روزگار سیاهی در انتظار ظالمان عالم ست... چون هزاران مادر مثل من، هر روز اشک‌ریزان تجدید عهد می‌کنند... و هر روز بیشتر از دیروز خودشان و فرزندانشان را برای روز انتقام سخت، آماده می‌کنند... آه مادران عجیب عالم‌سوز ست...وقتی غم از حد بگذرد و به خداپناهنده شویم...قسم به چنین روزی...که دیر نیست...

 

حاشیه:

هیچ‌وقت آدم سابق نمی‌شوم...

"آمده‌"ی نقد

در حاشیه مطلب قبل، باید اعتراف کنم که در "حال" زندگی کردن از ضروریات والد بودن است! محال است با فرزندت بازی کنی و ذهنت درگیر گذشته یا فردای نیامده باشد و به اصطلاح "دل" ندهی به بازی و بعد بتوانی در آرامش به کارهایت برسی و توقع داشته باشی او هم در گوشه‌ای برای خودش بازی کند...

باید آنچنان دل بدهی به بازی و در لحظه زندگی کنی و طوری بازی کنی که گویی تو هم کودکی هستی که نه غصه دیروز و نه نگرانی امروز را داری، که بازی بهش بچسبد و اشباع شود و وقتی بگویی "حالا خودت تنهایی بازی کن تا من به کارهام برسم"، چشمِ آبداری بگوید و تو نهایت خوشبختی را حس کنی...

 

حواشی:

1. این را فقط تجربه زیسته من نمی‌گوید، روانشناسان هم گفته‌اند!

2. امتحان کنید حتماً. خیلی شیرین ست.... این در "حال" زندگی کردن خیلی شیرین است...

انسانٍ محصور در دو عدم؛ گذشته و نیامده!

یک نوار کاست از اواسط دهه پنجاه به دستم رسیده که یک آدم خوش‌ذوق -کسی تا امروز مسئولیت این مهم را به عهده نگرفته!- در یکی از جمع‌های خانوادگیمان پر کرده. چندین بار گوش دادم. صدای مادربزرگ مرحومم را که در کرونا از دست دادیم، شناختم؛ آن هم از خنده‌های خیلی خاصش. توی شلوغ‌پلوغی مهمانی خطاب به جمع می‌گوید "یادش بخیر! قدیما خیلی بهتر بود" {صدای خنده}... و یکی که نمی‌شناسمش ولی مادرم می‌گوید احتمالاً مادرشوهر خاله مادرم ست می‌گوید "ها بخدا! دیگه نمیشه اینجو موند" و گذر زمان نشان داد که چقدر به حرفی که زده پایبند بوده... 

 

با خودم فکر می‌کرذم، انسان در هر زمان و عصری که زندگی کند، باز به یاد قدیم‌ها! حسرت می‌خورد...همیشه توی حرفش یک "قدیم‌"هایی هست... داشتم با این واژه "قدیم" توی ذهنم ور می‌رفتم که صدای پسرک سه ساله‌م را که شب‌بخیر گفته بود که بخوابد شنیدم؛ با نگاهی رو به پایین و لبی ورچیده و گردنی کج (ژست خاصش برای خواستن محالات!). گفت "مامان! کاش الان اون موقعی بود که شب نشده بود و داشتم بازی می‌کرذم. نمی‌شه الان اون ساعت باشه؟!"